Kırdıysa; sessiz kal, sessizliğinden kırıldığını anlamıyorsa onsuz kal.
Kızgınlık geçer de, kırgınlık ne olacak?
Bir girdap, hayat denen şey! güçlü olman gerek, ayakta kalabilmek için...
O kadarını da yapmaz diye düşündüğüm herkes tam olarak o kadarını yaptım.
Kırılmış biri öyle güzel susar'ki, 'öfkesine' bile hasret kalırsın.
Değmiyor bazen, uğruna yorulduklarımız.,
Ey can! kimseyi kırma sözden ağrı yoktur, benden çok yükü kaldırır ama gönül her sözü kaldıramaz.
Kırgınlık değil içimdeki sevgilim sadece sözlerin dokundu yüreğime inceden, dal kırıldığı yerden, insan da kırıldığı kalpten koparmış.
Bazen kırılsam da susuyorum, kırmaktan korktuğum için mevla kalbi kırık eylesin de; kalp kıran eylemesin.
Ne zaman bir hayal kursam ertesi gün kırıklarını topluyorum.
Bir gün sorarlarsa beni sana küçük bir dünyası vardı, onu da ben kararttım dersin.
Birinden uzak duruyorsa insan, mutlaka sebebi vardır! küslük değildir bunun adı ya kızgınlık ya da kırgınlıktır.
Neye yaklaşsam sonu uzaklık ve kırgınlık anla ki yok Allah'tan başkasıyla yakınlık.
Artık olan hiç bir şeye eskisi kadar üzülmüyorum; "herkes kendine yakışanı yapıyor" diyorum.
Hani derler ya; insan sevdiğine hiç kırılır mı? aslında insan en çok sevdiğine kırılır!
Hayat insanı bazen öyle bir noktaya getirir ki, kimseye zararın olmamıştır ama sen ziyan olmuşsundur.
"Öfke" rüzgar gibidir bir süre sonra diner ama bir çok dal kırılmıştır bile.
Kırıldığın insanlarla arana mesafe koyman gerekir, hissediyorlarsa yanına geleceklerdir gelmiyorlarsa doğru mesafeyi buldun demektir.
Başımıza ne geliyorsa "o öyle biri değil, yapmaz o" dediklerimizden geliyor.
Cenneti yaşatacağımız insanlar cehennemi yaşatıyor.
İnsanlar birbirlerine olan güvenini o kadar kaybetti ki gözlerini kırpmaya bile korkar oldular göz açıp kapanana kadar kötü şeyler olacak diye.
Bir insan acıdan delirdiğinde diğerleri onun acısını değil deliliğini görürler.
0 Yorum